بررسی میزان شیوع ناامنی غذایی و عوامل همراه آن در روستای قهی از توابع استان اصفهان در سال ۱۳۹۵

چکیده سابقه و هدف: ناامنی غذایی و گرسنگی، تبعات جسمی، روانی، اجتماعی و اقتصادی بسیاری به همراه دارد. از این رو پایش امنیت غذایی و به کارگیری راه کارهای مناسب برای کاهش ناامنی غذایی در جامعه ضروری است. این مطالعه با هدف سنجش شیوع ناامنی غذایی و بررسی عوامل مرتبط با آن در روستای قهی از توابع استان اصفهان انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه روی 92 کودک زیر 7 سال انجام شد. در ابتدا وضعیت تغذیه‏ای کودک از طریق اندازه‏گیری قد و وزن کودکان توسط بهورز آموزش دیده بررسی شد. سپس داده‏های مربوط به وضعیت اجتماعی- اقتصادی، اطلاعات تغذیه‏ای و وضعیت امنیت غذایی خانوار با استفاده از پرسشنامه‏های اطلاعات عمومی، بسامد خوراک و پرسشنامه usda طی مصاحبه حضوری با مادر کودک جمع‏آوری شد. برای ارزیابی میزان بهره ی هوشی کودکان، از آزمون ترسیم آدمک گودیناف استفاده شد. یافته ها: شیوع ناامنی در جامعه ی مورد بررسی 50% بود. ارتباط معنی‏داری بین امنیت غذایی با جنس کودک (01/0p<) و شغل مادر (04/0p<) مشاهده شد به طوری که با شاغل بودن مادر، ناامنی غذایی افزایش یافت. ناامنی غذایی ارتباط مستقیمی با بعد خانوار و ارتباط معکوسی با میزان بهره ی هوشی کودک، میزان تحصیلات والدین و وضعیت اقتصادی خانوار داشت (05/0p<). همچنین مشاهده شد کودکانی که در خانواده‏های ناامن غذایی زندگی می‏کردند، بسامد مصرف میوه، سبزی و گوشت کمتری داشتند (05/0p<). نتیجه گیری: ناامنی غذایی در جامعه ی مورد بررسی شایع بود و با عوامل اجتماعی- اقتصادی رابطه داشت. عواملی مانند سطح بالاتر تحصیلات پدر و مادر و وضعیت اقتصادی بهتر، موجب کاهش ناامنی غذایی در خانوارهای مورد بررسی شد. همچنین کودکانی که در خانواده‏های ناامن بودند، بهره ی هوشی پایین‏تری داشته و مواد مغذی کمتری مصرف می‏کردند.